Fotografi, Adem Altan nuk mundi ta krahasojë foton që shkrepi në një mëngjes të ftohtë këtë javë me asnjë nga dhjetëra mijëra që ka shkrepur në 41 vitet e tij si fotoreporter.
Menjëherë pasi udhëtonte nga Ankaraja për në qytetin jugor të Turqisë, Kahramanmaraş të martën, dhe kaloi rrugën e tij përmes pasojave të tërmetit 7.8 ballë, ai hasi në një kompleks apartamentesh të shembur.
Familjet po gërmonin nëpër rrënoja në kërkim të të dashurve të tyre të varrosur, por ishte një burrë me një pallto portokalli që u ul i qetë mes rrënojave ai që i ra në sy Altanit.
“Kur pashë nga afër, pashë se ai po mbante një dorë,” thotë fotografi, “kështu që fillova të bëj fotografi.”
Burri quhej Mesut Hançer dhe dora që mbante ishte ajo e vajzës së tij 15-vjeçare, Irmak, e cila ishte vrarë në shtratin e saj kur tërmeti rrëzoi ndërtesën. Hançer vuri re Altanin. Dhe më pas i kërkoi të vazhdonte.
“Bëjeni një foto të fëmijës tim”, thirri ai. Pastaj lëshoi dorën që mbante dhe më tregoi fëmijën e tij. Pashë kokën e një personi nën rrënoja. E pyeta emrin e tij. “Mesut Hançer”, tha ai. Pastaj pyeta emrin e fëmijës së tij. Ai ishte pak larg dhe unë e kisha të vështirë të kuptoja. Ai tha se emri i vajzës së tij ishte Irmak.”
Fotografi bëri siç i ishte kërkuar dhe vazhdoi të fotografonte ndërsa Hançer mori sërish dorën e së bijës.
“Çfarë dhimbje e padurueshme, mendova me vete”, thotë Altan. “Sytë e mi ishin plot me lot dhe e kisha të vështirë të mos qaja teksa bëja fotot. Prita pak pasi bëra fotot, duke pritur që dikush të vinte të merrte vajzën. Fatkeqësisht, askush nuk e bëri.”
Altanit iu desh të linte Hançer dhe Irmak për të vazhduar dokumentimin e shkatërrimit për Agence France-Presse, ku ai ka punuar për 15 vitet e fundit.
“Por unë isha kurioz se çfarë kishte ndodhur me ta dhe kështu të nesërmen në mëngjes, u ktheva në rrënojat ku kishin qenë babai dhe vajza. Nuk e di se çfarë ka ndodhur me babain. Ai nuk ishte aty kur mbërrita të nesërmen dhe as vajza e tij.”
Fotoreporteri e dinte se ai kishte bërë një foto jashtëzakonisht prekëse të dhimbjes që kishte shkaktuar tërmeti, por ai nuk priste që ajo të bëhej ndoshta imazhi përfundimtar i katastrofës.
“Ka marrë shumë vëmendje si në Turqi ashtu edhe në mbarë botën”, thotë ai. “Qindra njerëz e shpërndanë atë në mediat sociale dhe unë mora qindra mesazhe që thoshin gjëra të tilla si “Një fotografi shumë e fuqishme që tregon dhimbjen e tërmetit” dhe “Një fotografi që nuk do ta harrojmë kurrë derisa të vdesim”.
Për Altanin, fotografia e ka bërë punën e vet: tregon shkatërrimin fizik dhe emocional të tërmetit; dokumenton dashurinë e pandërprerë të babait për vajzën e tij dhe pyet: “A ka dhimbje më të madhe se kjo?”
“Nuk mund ta krahasoj me asnjë fotografi që kam bërë më parë”, thotë ai. “Fotografia tërhoqi shumë vëmendje, po. Por nuk mund të them se jam i lumtur. Kjo është një katastrofë.”
