Në shtratin e një spitali, Artemi i vogël shikon në hapësirë. Ai shtrëngon një traktor të vogël lodër të verdhë, por nuk thotë asgjë ndërsa infermierët specialistë monitorojnë gjendjen e tij. Predha ruse që shpërtheu në bark të tij plagosi rëndë edhe prindërit dhe gjyshërit e tij ndërsa ata u përpoqën të largoheshin nga Mariupol.
Në shtratin tjetër të Artemit shtrihet Masha 15-vjeçare, gjithashtu nga afër Mariupolit. Këmba e saj e djathtë u amputua pasi u copëtua nga shpërthimi i një predhe ruse të martën e kaluar.
Më e keqja e luftës së Vladimir Putinit në Ukrainë dhe ajo që bombardimet e pamëshirshme ruse u kanë bërë njerëzve të bllokuar në qytetin e rrethuar të Mariupolit, mund të shihen në Spitalin Rajonal të Fëmijëve në qytetin e afërt të Zaporizhzhia.
Qindra njerëz janë evakuuar këtu. Plagët e tyre fizike janë të dukshme dhe në një masë mund të shërohen. Trauma psikologjike do të jetojë me ta përgjithmonë, shkruan BBC.
Mjekët këtu dhe të afërmit e mbijetuar të fëmijëve, na kërkuan të tregonim historitë e tyre, mes tyre edhe Dr. Yuri Borzenko, drejtuese e Spitalit të Fëmijëve. Ai nuk mund ta fshehë përbuzjen e tij për atë që ka bërë Rusia.
“Unë e urrej Rusinë“, thotë Dr Borzenko, me një dridhje emocionesh në fytyrën e tij.
“Vajza që humbi këmbën (Masha) ishte aq e traumatizuar sa nuk hante apo pinte për ditë të tëra. Ajo nuk mund ta përballonte mendërisht atë që kishte ndodhur. Ne duhej ta ushqenim atë në mënyrë intravenoze“, shtoi ai.
Ata që kanë mundur t’i shpëtojnë Mariupolit flasin për tmerre të paimagjinueshme. Tregime të dorës së parë të trupave të shtrirë në rrugë, të shtëpive të shkatërruara.
Në një kafene në qytetin qendror të Dnipros, e cila vetë është vënë nën zjarrin rus, takuam Oksana Gusak. Me burrin e saj Andrii dhe prindërit e saj, Oksana u largua nga Mariupol javën e kaluar përmes rrugëve të minuara dhe një duzinë postblloqesh armiqësore të ushtrisë ruse.
Thjesht pirja e një gote ujë tani ndihet si një luks për Oksanën, pasi atyre iu kishte mbaruar gjithçka në Mariupol. Ata të gjithë e refuzuan me mirësjellje ofertën tonë për kafe, duke thënë se kjo do të ishte një fyerje për anëtarët e familjes që lanë pas në pjesë të Mariupolit nga ku ishte e pamundur të ikte.
Burri i saj, Andrii, tha se nuk kishte ujë në qytet, nuk kishte energji, nuk kishte ngrohje dhe nuk kishte komunikim, kështu që ata nuk kishin zgjidhje tjetër veçse të shkonin.
“Absolutisht ne po rrezikonim, por në atë moment nuk më interesonte nëse do të vdisja në Mariupol apo do të vdisja duke u përpjekur të dilja jashtë”, thotë Oksana.
Ajo tutje thotë: “E dinim se kishte një shans, do të ishim në shënjestër dhe e kuptuam se duhej ta shfrytëzonim atë shans. Nëse do të kishim qëndruar, shanset për të mbijetuar do të ishin zero“.
Andrii dhe Oksana janë me fat që kanë shpëtuar të padëmtuar dhe me njëri-tjetrin.
