Dy motra të moshës 22 dhe 20 vjeç rrëfyen për Sky News momentet se si ia dolën për katër ditë nën rrënojat e banesës ku jetonin në qytetin e Kahramanmaras derisa u shpëtuan nga ekipet e shpëtimit turq dhe izraelitë.
Zeynep dhe Elife Tzivi jetonin në një ndërtesë shtatëkatëshe kur tërmeti me magnitudë 7.8 goditi orët e para të së hënës, më 6 shkurt. Siç thotë Elife, e cila është dy vite më e vogël, nga spitali Kahramanmaras ku po kurohet në spital, raporton abcnews.al.
“Nuk do të kisha mbijetuar pa Zeynep. Isha me fat sepse kisha motrën time të madhe me vete sepse po të isha vetëm do të kishte qenë shumë më e vështirë. Ishim poshtë krevatit.
Ne mbijetuam së bashku. Ishte ftohtë dhe ne ishim të frikësuara”, nisi rrëfimin e saj 20-vjeçarja Turkala për Sky News mbi atë që ai jetoi për katër ditë orë nën rrënoja.
Kur u pyet se çfarë ndodhi kur filloi tërmeti në Turqi, Elife përshkruan “ne menduam se do të dridhej për një kohë dhe do të ndalonte, por kjo nuk ndodhi. Ndërtesa filloi të shembet. E gjithë dhoma filloi të shembet”.
Sipas motrës së saj, Zeynep, vendimi që ajo mori kur kuptoi se ndërtesa do të shembej ishte vendimtar për mbijetesën e saj.
“Isha gati të shkoja në dhomën e nënës sonë. Ndalova dhe prita. Dëgjova zhurmën e shembjes së ndërtesës, kat më kat. Vazhdova të dëgjoja “bang, bang”. Dhe në atë moment unë e vendosa kokën e Elife nën krevat dhe rashë edhe unë nën të. Kështu bëmë”, përshkruan 22-vjeçarja.
Më në fund, dy motrat Jivi e gjetën veten të bllokuar poshtë shtratit të Zeynep, por pa asnjë mënyrë për të dalë.
“Ishim afër njëra tjetrës por kishim hapësirë për të lëvizur majtas ose djathtas. Mund të ulesha kur më mpiheshin këmbët dhe të kthehesha anash”, përshkruan më e madhja nga dy vajzat për orët që kaluan në rrënoja.
Problemi më i madh për të dyja ishte i ftohti i ashpër, me temperaturat nën zero gradë Celsius gjatë natës dhe mungesa e ushqimit dhe ujit. Ato vetë ndiheshin të pashpresa, raporton abcnews.al.
“Ditën e fundit para se të na nxirrnin, mendova se ky do të ishte fundi ynë. Nuk mund të vazhdoja pa ujë. Nuk mund të flija sepse kisha etje.
Nuk mund të lëvizja. Nuk mund të bërtisja. Na u desh të bërtisnim kur dëgjuam një zë nga jashtë, por nuk munda të duroja më. Nuk mund të bërtisja”, tha Elife 20-vjeçare.
Dy motrat mund të jenë shpëtuar, por prindërit ende nuk dihet ku janë.
“Po i thërrisja nënës sime, a je mirë? dhe nuk mund të dëgjoja asgjë. Ishte shumë keq”, përshkruan Zeynep.
Shpresa u pa në ditën e katërt pas tërmetit, intensiteti i të cilit afroi 12 në shkallën Mercali, kur dëgjuan një shpëtimtar duke bërtitur.
“Kisha një krem në duar dhe fillova të godisja. Burri poshtë gjithashtu filloi të bërtasë. Ishim bashkë në atë moment”, përshkruan 20-vjeçarja Elife për momentin tronditës.
“Mendova se ekipi i shpëtimit kishte ardhur për burrin dhe fëmijën, por ata erdhën për ne.
Dëgjova që më pyesnin emrin. Unë iu përgjigja “Elife” dhe u thashë emrin e motrës. Ishte një moment i pabesueshëm. Pikërisht atëherë mendova “ne shpëtuam”. Megjithatë, motra e saj Zeynep nuk kishte të njëjtin optimizëm.
“Ne dëgjuam makineritë në ditën e parë dhe të dytë. I thashë Elifes “na kanë harruar, pse nuk kanë ardhur, pse nuk ka ardhur njeri të na shpëtojë?”
Ditën e fundit kisha humbur çdo shpresë. I thashë Elife-s “do të vdesim, a e kupton këtë?”
Dhe pikërisht atëherë dëgjuam një zë. Shpëtimtarët erdhën dhe thanë “mund të të dëgjojmë” dhe ne bëmë të pamundurën për tu dëgjuar. Më në fund na nxorrën jashtë”.
Kur doli nga rrënojat, 22-vjeçarja Zeynep filloi të qajë: “Qaja sepse isha shumë e lumtur. Dhe unë po dridhesha sepse ishte shumë ftohtë. Ishte aq ftohtë sa nuk i ndjeja këmbët”. Siç zbuluan ekipet e shpëtimit, dy motrat kishin të çara, mavijosje dhe ishin të dehidratuara rëndë.
Pyetjes së gazetares britanike nëse kjo përvojë do të ndryshojë jetën e tyre, Elife është përgjigjur: “Mendoj se gjithçka ndodh në sekonda. Mund të jesh gjallë sot dhe të ikësh nesër. Unë do ta jetoj jetën time aq sa mundem”, tha ajo.
