Turqia po përforcon barrierat e sigurisë kufitare me Iranin, kryesisht për të penguar mundësinë e një fluksi të madh refugjatësh nga Afganistani.
Megjithatë, për shumë refugjatë, muri, llogoret dhe telat me gjemba janë më shumë pengesa që ata thonë se nuk kanë zgjidhje tjetër veçse të përballen me to.
Shumica nga këta djem dhe burra u larguan nga Afganistani para disa javësh ndërsa talebanët morën kontrollin e vendit.
Për të arritur në Turqi, shumë prej tyre ecën përgjatë Iranit dhe kaluan nëpër tela me gjemba dhe llogore.
Disa ikin sa shohin gazetarët, nga frika se janë policë që mund t’i arrestojnë dhe t’i kthejnë në Iran, prej nga kaluan kufirin.
“Miku im më thirri dhe më tha, ‘policia na arrestoi, na rrahu dhe na dërgoi përsëri në Iran pasi arritëm në Turqi’. Kur njerëzit më thërrasin nga Afganistani u them të mos provojnë në këtë mënyrë. Është e vështirë dhe e rrezikshme”, tha Omar Naseri, refugjat afgan.
Turqia gjithashtu po zgjeron murin kufitar tre metra të lartë me Iranin, kryesisht për të parandaluar hyrjen e më shumë refugjatëve.
Shteti turk strehon mbi 4 milionë rerfugjatë dhe azilkërkues, më shumë se çdo vend tjetër në botë. Shumë banorë të Turqisë e shohin këtë si barrë për ekonominë e vendit.
Por, refugjatët thonë se ata nuk zgjodhën të largohen nga vendi, pronat dhe shpesh familjet e tyre.
Muajin e kaluar, talebanët morën kontrollin e Afganistanit, para tërheqjes së planifikuar të Shteteve të Bashkuara pas 20 vitesh luftë.
Në të gjithë vendin, njerëzit ikën nga frika se grupi do të keqtrajtonte dhe ekzekutonte civilë siç bënë në vitet ‘90 për disa arsye.
Më të rrezikuarit janë ata që punuan për ushtrinë amerikane, ose atë afgane, që kishte mbështetje ndërkombëtare.
Të frikësuar janë edhe myslimanët shi’itë, ose gratë, që duan të punojnë dhe ndjekin shkollën.
Pasi talebanët morën Kabulin, ata njoftuan planet për të sunduar Afganistanin në një mënyrë më të moderuar, krahasuar me sundimin e tyre të mëparshëm.
Por, pas dekadash dhune dhe frike, shumë refugjatë nuk besojnë se pushteti i ri i talebanëve do të jetë më pak brutal.
“Talebanët pushtuan vendin tim, atje ishte luftë. Nuk mund të jetonim atje, prandaj u desh të largohem”, thotë Najila, refugjate afgane.
Ata thonë se nuk mund të kërkojnë ndihmë mjekësore nga frika e arrestimit.
“Dy ose tre persona na u afruan me armë dhe thika. Na kërcënuan duke na kërkuar gjërat tona. Nëse ua japim, do të vuajmë sepse ngelemi pa furnizime”, thotë Saboon, refugjat afan.
Shumica e refugjatëve me të cilët Zëri i Amerikës bisedoi kanë përjetuar grabitje, rrahje ose rrëmbime. Por, ata thonë se nuk kishin alternativë tjetër, ose të ndiqnin këtë rrrugë, ose të prisnin vdekjen në shtëpi.
