Përvoja e shkencëtarëve sot, deri në shekullin XXI, është e tillë që jeta mund të pritet pothuajse kudo që mund të imagjinohet, si dhe në disa vende ku është mjaft e paimagjinueshme.

Kjo është e vërtetë edhe për organizmat e tillë të ndërlikuar si jetëgjatë, ose “arinjtë e ujit”. Për ta, ata rezultuan se ishin në gjendje të mbijetojnë në ngrirjen dhe shkrirjen e plotë, duke qenë në gjendje t’i rezistojnë kushteve të epiqendrës së katastrofës bërthamore të Çernobilit për disa kohë, madje duke arritur të mbijetojnë për një kohë të shkurtër jashtë stacionit ndërkombëtar të hapësirës  në orbitën e Tokës, në hapësirë të hapur.

Ne i quajmë organizma të tillë ekstremofile. Por, a ka organizma që janë në gjendje të mbijetojnë në kombinimin e të dy temperaturave ekstreme dhe aciditetit brutal dhe kripës në një nivel të tillë që kristalet e kripës rriten si kërpudhat?

Ekzistojnë edhe ekstremofilë të shumëfishtë dhe kjo është arsyeja pse shkencëtarët e morën atë praktikisht të padiskutueshëm kur u njoftua dy vjet më parë se një ekip shkencëtarësh të udhëhequr nga Barbara Cavalazzi nga Universiteti i Bolonjës kishin zbuluar jetën edhe në zonën më të dobët për të pasur jetë në Tokë.  Bëhet fjalë për liqenet dhe pellgjet me acid të pastër në Luginën Danakil, Etiopi.

Ata menduan se gjetën gjurmë të ADN-së nga bakteret kimosintetike. Lajmi tani, megjithatë, është se nuk ka prova se ka jetë aty dhe është pothuajse e sigurt që jeta është plotësisht e pamundur në disa vende në një luginë 250 kilometra të gjatë. Dhe cili është ai vend? Bëhet fjalë për pjesët e Bririt të Afrikës, rreth 100 metra nën nivelin e detit, me maksimumet ditore që arrijnë në 48 ° C dhe ndonjëherë deri në 55 °C.

Zona është e vështirë të arrihet për shkak të izolimit të trafikut, por edhe për shkak të kërcënimit të sulmeve të armatosura prej grupeve militante që shpesh sulmojnë popullsinë në zonat përreth të Etiopisë, Eritrea, Somalisë, Kenia.

Lokacioni “i ngjan sipërfaqes së Marsit”, ku tri pllaka tektonike takohen nëntokë, për shkak të të cilave magma ndodhet afër sipërfaqes. Aty ekzistojnë dy vullkane aktive, nga të cilat Erta Ale ka një liqen llavë aktiv në krye të tij, që është një gjë e rrallë në botë. Aktiviteti gjeologjik këtu është i tillë që gejzerët herë pas here lëshojnë acid. Ujërat, le t’i quajmë kështu, kanë një pH mesatar prej 0.2 për Danakil.

Acidi sulfurik, për shembull, ka një pH prej 0,3, kështu që nëse pH i ujit në Danakil është 0.2, është e qartë pse shumë zogj të vdekur dhe insektet gjithmonë mund të gjenden përgjatë fushës. Por aciditeti nuk është në vetvete ajo që do t’i jepte fund jetës.    

Sipas një studimi nga revista “Nature” kohë më parë, pH këtu është rreth zero, i kombinuar me kripën ekstreme, të gjitha në mes të gejzerëve të nxehtë, aktivitetit vullkanik dhe madje edhe niveleve më të larta të joneve të magnezit dhe kalciumit në ujë. Avujt plus në bazë të klorit, squfurit, CO2 …

Shkencëtarët kanë analizuar përmes laboratorëve gjithçka që është raportuar të jetë gjetur në atë luginë, dhe ata kanë kuptuar se ka shumë dukuri të formave kimike tejet të pajeta që i ngjajnë organizmave të gjallë, por padyshim që nuk janë.

Ata gjetën diçka që i ngjan qelizave të fosilizuara, por jeta si e tillë nuk ndodh. Si përfundim, për sa i përket gjithçka që gjendet atje dhe gjithçka që dihet rreth kimisë dhe biologjisë, nuk ka jetë atje, që e bën këtë vend një pamje të rrallë në planetin Tokë.

Në fund të tregimit, dikush do të pyes veten dhe cila është qëllimi i hulumtimit jo nëse ka jetë diku, por nëse nuk ka vend në jetë. Për shkencëtarët, kjo është me rëndësi të madhe, pasi mbi këtë bazë ata përcaktojnë cilat janë kufizimet përfundimtare për ekzistencën e jetës në Tokë.

Dhe ajo që është e vërtetë për Tokën është me siguri e vërtetë për planetët e tjerë në kozmos, ose të paktën përafërsisht, dhe pasojat e njohurive të tilla shkencore janë shumë të largëta.