Dita kur jeta e Valon Krasniqit ndryshoi përgjithmonë është 17 gushti. Krasniqi, 30 vjeç, motoçiklist muskuloz, entuziast, sapo ishte kthyer në Gjermani nga pushimet me familjen në Shqipëri, kur papritur nuk ndihej mirë. Nga një test i koronavirusit doli se ai dhe motra e tij më e madhe ishin infektuar me COVID-19.
Por ndërsa motra shfaqi vetëm simptoma të lehta, COVID-19 e goditi fort dhe ashpër Valon Krasniqin. Ai nuk ishte vaksinuar – disa javë më parë ai kishte tentuar ta caktonte një takim, por në atë kohë vaksina ishte ende në mungesë dhe thuhej se duhet t’u jepej përparësi të moshuarve, raporton rrjeti televiziv gjerman, WDR.
Prej ditësh kishte temperaturë të lartë dhe mezi hante apo pinte diçka. Pastaj ai mezi merrte frymë. Familja e tij e thirri ambulancën që e çoi në një klinikë në vendlindjen e Krasniqit, Bergheim.
Operacioni urgjent pas një jave
Por edhe aty mjekët dhe infermierët duhet ta shikonin se si gjendja e 30-vjeçarit përkeqësohej me shpejtësi. Pas një jave ai mori edhe një trombozë në krahun e djathtë dhe u transferua në spitalin St. Vincent në Koln. Më 26 gusht, mjekët e atjeshëm kryen një operacion urgjent për t’ia shpëtuar jetën.
“Dhe në të njëjtën mbrëmje që më operuan, më futën artificialisht në koma”, thotë Krasniqi me zë të ulët gati katër muaj më vonë. Burri i stërvitur mirë, i cili dikur peshonte 93 kilogramë, tani është vetëm një hije e vetes, Krasniqi është i dobësuar në rreth 65 kilogramë. Të bardhët e syve të tij janë zverdhur për shkak se mëlçia e tij kapitulloi para barnave të shumta që Krasniqi i ka marrë në muajt e fundit, shkruan mediumi gjerman.
Por Krasniqi buzëqesh. Ai mbijetoi.
Pesë javë në koma, gati dhjetë javë në frymëmarrje artificiale
Lufta me virusin filloi vërtet me koma. Në këtë moment mushkëritë e 30-vjeçarit janë aq të dobëta sa mjekët duhet t’i bëjnë frymëmarrje artificiale. Deri më 2 nëntor, gati dhjetë javë, Krasniqi qëndron i varur në ECMO, një lloj mushkërie artificiale që furnizon gjakun me oksigjen. Edhe kur ekipi mjekësor mundi ta nxirrte nga koma pas pesë javësh, ai mbeti i lidhur me aparatin.
Është edhe familja që i jep forcë të riut. Gruaja dhe motra e tij bëjnë gjithçka që munden për ta bërë 30-vjeçarin të ndiejë se familja e tij është pranë tij. Dhe ai merr mbështetje nga ekipi i kujdesit në njësinë e kujdesit intensiv.
“Kur isha në gjendje vegjetative, infermieret më mbanin në vesh zëra nga familja ime, veçanërisht nga gruaja dhe motra ime” , thotë Krasniqi.
E shoqja i përdor kryesisht vizitat për ta dekoruar dhomën e spitalit me foto të të afërmve dhe miqve. Ajo mbyll fotografitë dhe letrat që mbesat dhe nipërit e Krasniqit i shkruajnë për të. E gjithë kjo duhet ta motivojë atë të bëhet mirë.
“Rasti i z. Krasniqi është një histori e madhe suksesi“, thotë profesori Christian Strassburg, i cili aktualisht po e trajton atë në Spitalin Universitar të Bonit. Për shkak të natyrës së tij pozitive, ai ua lehtëson edhe mjekëve dhe infermierëve punën.
Ndiqeni storien me VIDEO duke klikuar KËTU.
