Vira Kryvoshenko u gjunjëzua në tokë pranë derës së saj dhe shtrëngoi duart së bashku në një lutje: të lutem mos ma merr djalin, raporton BBC.
Ishte vetëm një fat i keq i verbër që Valeriy kishte mbërritur në të njëjtën kohë me “shpirtrat e këqij”, siç i quante ajo. Ai ishte në qytetin e Makhariv, duke i ofruar ushqim dhe ilaçe asaj dhe fqinjëve të saj – njerëz të moshuar që nuk mundën, ose nuk donin të iknin nga rusët.
Vira ngriti sytë. Ushtarët rusë ishin disa metra larg, duke pikturuar me spërkatje simbolet “V” në makinën e saj, për të shmangur zjarrin miqësor kur e largonin atë. Njëri prej tyre – vetëm një djalë, mendoi Vira, në moshën e nipit tim – nxori një telekomandë.
“Plep, plep, ky është padfoot,” tha ai. “Një makinë është gati të vijë, mos qëlloni.”
Vira u ngrit mbi bastunin e saj dhe foli lutjen e saj me zë të lartë. “Të lutem mos ma merr djalin”. Në fakt, Valeriy Kuksa ishte dhëndri i saj, por ajo e quajti djalin e saj. Rusët po i merrnin djalin. I riu ngriti armën përgjysmë. “Kthehu brenda gjyshes,” tha ai. “Ai thjesht do të na ndihmojë të largojmë makinën nga rruga.”
Por ata e shtynë atë në sediljen e shoferit të makinës së saj dhe i drejtuan një armë, tha Vira. Ajo donte që Valerii të shikonte mbrapa tek ajo, por ai shikoi drejt përpara dhe u largua nga shtëpia dhe u largua nga jeta e saj.
Ndaloni në çdo fshat në rajonin në perëndim të Kievit, ku ushtria ruse terrorizoi popullsinë civile për një muaj, dhe do të dëgjoni një histori për dikë që u zhduk. Një vëlla që shkoi të merrte benzinë te një shoku dhe nuk mbërriti kurrë. Një baba që doli nga shtëpia për një porosi dhe nuk u kthye. Një djalë që u largua me armë dhe nuk ktheu kokën pas.
Para pushtimit, Maria Sayenko pa babanë e saj Mykola gjatë gjithë kohës – ai jetonte disa shtëpi në fshatin Hurivshchyna dhe vinte pothuajse çdo ditë për të parë fëmijën e saj të ri. Pastaj një ditë në fillim të pushtimit rus ai u zhduk. “Ai u largua nga shtëpia dhe nuk u kthye më”, tha Maria. “Dhe askush nuk e pa atë askund.”
Një fqinj tha se mendonte se Mykola kishte shkuar në fshatin tjetër për një porosi, por nuk e mbante mend me siguri. Shtëpia e tij ishte ashtu siç mund ta kishte lënë për të ecur deri te dyqanet. Maria paraqiti një raport policie nëpërmjet një shërbimi të automatizuar në internet dhe u vendos të priste. Gjithçka që Maria di është se babai i saj Mykola Medvid, një mekanik 56-vjeçar me kohë të pjesshme, u largua nga shtëpia e tij më 18 ose 19 mars dhe që atëherë nuk ka qenë për të parë fëmijën e saj.
“Shkuam në fshatrat aty pranë dhe në ato më larg”, tha Maria. “Ai nuk ishte në shtëpinë e një shoku, në një postbllok. As i vdekur, as i gjallë. Është sikur të ishte zhdukur në ajër”.
Disa milje poshtë autostradës, në fshatin Shpytky, Yulia Zhylko u ul në makinën e saj në rrugën e saj duke parë një fotografi familjare të vëllait të saj Yakiv në telefonin e saj. Ata ishin aq të afërt sa vëllezërit e motrat, tha ajo, dhe vetëm një vit e dy javë diferencë në moshën – 36 dhe 37 tani dhe ende jetojnë së bashku me prindërit e tyre.
Më 11 mars, shoku i Yakiv në fshat i telefonoi për të thënë se kishte nevojë për benzinë. “Vëllai im është shumë i sjellshëm. Ai tha: “Do t’i marr karburant dhe do të kthehem menjëherë”, tha Julia. Jo të gjithë në situatën e Yulia folën për të dashurin e tyre në kohën e tashme, por ajo kurrë nuk u lëkund. E megjithatë, ushtarët ukrainas kishin gjetur makinën e Yakiv, në shpatullën e autostradës, të mbushur me vrima plumbash. Në kohën kur Julia ishte në gjendje të shkonte te makina, pasi rusët ishin larguar, ajo ishte djegur. Por nuk kishte asnjë shenjë trupi.
“Ne kemi telefonuar kudo, kemi paraqitur çdo raport,” tha Yulia. “Ata morën të gjithë informacionin – madhësinë e këpucëve, ngjyrën e syve, grupin e gjakut, plagët, gjithçka”.
Yakiv nuk kishte tatuazhe, diçka për të cilën nëna e tyre ishte krenare, por për këtë arsye u klasifikua si “pa shenja dalluese në lëkurë”. Julia bëri denoncimin në polici dhe iu bashkua listës së gjatë të njerëzve që prisnin lajme.
