Një studim i ri shkencor paralajmëron se vlerësimi ynë mund të jetë plotësisht i gabuar për shkak të informacioneve të gabuara biologjike për formën e karbonit të errët.

Organizmat anaerobe që jetojnë në këto zona të vdekura ende mund të tretin karbon të errët pa ndihmën e dritës së diellit, prej nga rrjedh fjala karbon i errët.

Shkencëtarja Sabine Lengger pranë Universitetit Plymouth në Angli u është bashkuar shkencëtarëve nga e gjithë Britania e Madhe dhe Holanda për të studiuar mostrat e sedimenteve nga fundi i Detit Arabik.

Ajo ka zonën më të madhe të njohur të vdekur në botë, një zonë me madhësinë e Florida pa asnjë gjurmë oksigjeni.

Zonat pa oksigjen në Gjirin e Omanit janë njohur për rreth 50 vjet, por vetëm kohët e fundit shkencëtarët kanë qenë në gjendje të matin se sa janë rritur ato në dekadat e fundit. Rezultatet janë shumë më keq sesa prisnin dhe dhe paralajmërojnë pasoja të mundshme katastrofike.

Shkencëtarët filluan të zbulojnë këto zona në fund të viteve 1960, por pa pajisje të sofistikuara, ata vetëm mund të spekulonin se çfarë ishte.

Ishte në fund të viteve 1980 kur ekologia detare Denise Breitburg i Qendrës së Kërkimit Mjedisor Smithsonian po notonte në koralet e Gjirit Chesapeake.

Disa orë më vonë, ndodhi diçka e tmerrshme: një sasi e caktuar e ujit të detit me nivele shumë të ulëta oksigjeni lundronte nga thellësia e gjirit në sipërfaqe, duke krijuar të ashtuquajturën “zonë të vdekur” në pjesët e cekëta ku Denise ishte zhytur.

Kafshët e detit që arritën të shmangnin këtë rrjedhë uji të varfër nga oksigjeni mbetën kompakte në një zonë të vogël afër bregut, dhe gaforret madje u ngjitën në brigjet aty pranë për të shmangur “mbytjen nga uji”. /Gazeta Sinjali/