Asnjëherë nuk flasin për dhimbjen që nga 5,6,7 marsi i vitit 1998 që i shoqëron çdo ditë, por vetëm për krenarinë që ndjejnë për të rënët e familjes së tyre.

Jasharët e Prekazit thonë se janë qytetarët ata që nga marrja e lajmit të hidhur për sulmin ndaj familjes së tyre nga forcat policore e ushtarake serbe e deri te shndërrimi i sakrificës së familjes së tyre, në festë kombëtare e shtetërore, që nuk i lanë vetëm asnjëherë.

Bekim Jashari, tani kryetar i komunës së Skenderajt,  e quan fat që kjo familje ka pranë vetës Rifat Jasharin dhe popullin.

Axha i tij Rifati dhe populli, ai thotë se janë dy shtyllat ku të gjallët e familjes Jashari u mbështetën për të përballuar dhimbjen e rënies së anëtarëve të familjes si dhe për të ecur përpara.

Edhe sot në Prekaz ndodhën me qindra vizitorë. As pandemia nuk i ka zmbrapsur vizitorët që të shkojnë e të bëjnë homazhe pranë Kompleksit Memorial Adem Jashari i njohur edhe si Kompleksi Memorial i Lagjes Jashari, si dhe t’i vizitojnë kullat që simbolizojnë qëndresën e kësaj familjeje ndaj forcave policore dhe ushtarake serbe.

Qytetarë të të gjitha moshave sheh kudo në rrugët, te Muzeu i Jasharëve, te Kullat apo Kompleksi Memorial. Ndjenja e krenarisë shfaqet te secili, e ajo që i lumturon më së shumti është takim me ndonjë nga pjesëtarët e familjes Jashari. Bekimi nuk heziton që secilit t’i urojë mirëseardhje dhe ta përshëndes, shkruan “Zëri”.

Ai kujton kur 23 vjet më parë e mori lajmin e rënies së familjes dhe ndodhej në Gjermani së bashku me axhën Rifatin. Sipas tij e kishin pritur që do të ndodhte ndonjë sulm nga forcat serbe, por jo i përmasave të tilla, siç edhe ndodhi.

“Para 23 vitesh ka qenë ora 07:00 e mëngjesit kam marrë telefonatën nga kryetari i tanishëm i Drenasit Ramiz Lladrovci ku ndodhej edhe ai në Munih të Gjermanisë dhe më ka thënë se në Drenicë po luftohet. E pyeta po ku saktësisht. Më tha në Llaush, Polac, Krushevc, Klinë dhe diku nga fundi e përmendi dhe Prekazin”, thotë ai duke treguar që dyshonte se Lladrovci nuk po ia tregonte tërë të vërtetën.

Jashari thotë se kishte insistuar që Lladrovci t’ia thoshte gjithë të vërtetën.

“Por, ai (Ramizi) u betua se nuk kishte më shumë informata sepse informata e parë kështu i kishte arritur. Pastaj kemi marrë të tjera informata”.

“Të them të drejtën ne e kemi pritur se një gjë e tillë do të ndodh, por jo në këto përmasa. Unë kam shkuar që nga korriku i vitit 1993 në Gjermani dhe me dhjetëra herë e kemi diskutuar me axhën Rifat që është ende gjallë sot për fat tonin dhe është shtylla e shtëpisë se një ditë kur të zgjohemi në mëngjes mund të marrim lajmin që Hamza, Ademi, Bashkimi, Fitimi, Besimi pra djemtë tanë që ishin rritë mund të marrim lajmin që janë vra”, rrëfen Bekimi, por siç shprehet ai nuk e kishin pritur që do të vritet e gjithë familja, gra e fëmijë.

Në këtë familje rezistenca ka filluar edhe para 5,6,7 Marsit të vitit 1998

“Gjyshi, babai edhe axhallarët ia kanë kushtuar tërë jetën atdheut, madje vet e kanë bërë me dije se kjo edhe do të na ndodh”, thotë ai.

Bekimi rrëfen edhe një bisedë që kishte pasur me babain e tij Hamzën.

“Pas masakrës dhe betejës së Likoshanit dhe Qirezit më 28 shkurt kam biseduar bukur gjatë në telefon me babushin dhe më ka thënë troç që nuk do të shkoj larg dhe do të ndodh edhe tek ne. Pyetja ime për këtë ka qenë se sa jeni përgatit dhe sa mund ta përballoni e përgjigja e tij ishte se ‘qe sa dhe si nuk e di saktë, por ajo çfarë do të ndodh këtu do ta marrë vesh e tërë bota’”.

Ai thotë se pas sulmit ndaj familjes mbështetja e popullit që t’i ngushëllonin ishte e madhe, si dhe nisi nga Gjermania ku sapo u dha lajmi i rënies së familjes gjatë sulmit të forcave serbe, bashkëkombasit filluan t’i thërrasin në telefon dhe t’i vizitojnë./Gazeta Sinjali/